The Future Is Fungal

The future is fungal! De kracht van schimmels is verbazingwekkend. Onlangs kwam in het nieuws dat schimmels in staat zijn PFAS op te ruimen. Het was het meest positieve bericht dat ik sinds tijden heb gehoord. Dit dankzij een  onderzoek van Brigit van Brenk. Lang leve de geesten met verbeeldingskracht!

Inmiddels kan ik mezelf met trots mycofiel noemen en ik geloof dat ik inspiratie heb voor de rest van mijn leven. Ik voel bezieling.

De wijsheid die paddenstoelen / schimmels mij hebben gebracht:

Alle levensvormen zijn processen

De natuur is iets dat steeds maar door gaat

Alles komt voort uit de aarde en verdwijnt er weer in

Paddenstoelen tonen hoe het gesteld is met de natuur

Schimmels zijn intelligente levensvormen

Achter de schermen of ondergronds, daar wordt de basis gelegd

Een paddenstoel is een tijdelijke verschijningsvorm van iets groters en iets ouds

Het mycelium houdt alles bij elkaar in de natuur

Samenwerking is een natuurkracht

Laat dingen maar wegrotten en uit elkaar vallen, niets gaat werkelijk verloren.

Afval bestaat niet

Vormen herhalen zich

Wildernis is overal als je jezelf klein kunt maken en in gaat zoomen

Paddenstoelen bieden troost, ze hebben mijn leven verrijkt

Schoonheid is te vinden in de donkerste hoekjes

Alles is met alles verbonden

 

Wildernis

Wildernis: “If you will stay close to nature, to its simplicity, to the small things hardly noticeable, those things can unexpectedly become great and immeasurable.”

Rainer Maria Rilke

 

Soms ga ik een poosje zitten op een stam van een gevallen boom om te vertragen. Dan lukt het mij beter om te ‘zien’. vervolgens laat ik mijn ogen over de stam glijden, ik let op onregelmatigheden, kleurverschillen, vlekjes en stipjes. Als ik dan door een macrolens kijk of een loepje, is daar een immense wereld te ontdekken, een wildernis pur sang waar ik in kan verdwalen.

 

 

Dog Woman

Dog Woman: Paula Rego (1935 – 2022) kwam op mijn pad tijdens het afstuderen aan academie Minerva en ik voelde direct een verbinding met haar werk. Ik viel destijds vooral voor de serie ‘Dog Woman’ waarin een vrouw bijna letterlijk verwordt tot hond met haar typische hondse lichaamshoudingen.

Rego was geraakt door een (fictief) verhaal over een vrouw die in een huis woont, omringd door zandduinen, met alleen dieren als gezelschap. Gek geworden van eenzaamheid en een harde aanhoudende razende storm die in haar oren klinkt als het geluid van schreeuwende kinderen, gaat de vrouw op handen en voeten naar beneden en ze verslindt de dieren. Dit lugubere verhaal over eenzaamheid, frustratie en geweld zette Rego aan tot het creëren van ‘Dog Woman’.

Ik las dat Rego de ‘Dog Woman’ als een hulpgeest beschouwde. Het het tekenen en schilderen van Dog Woman was voor haar als het ware een sjamanistische handeling alsof ze er iets mee wilde bezweren of oproepen. Mogelijk had het ontstaan van deze serie ook te maken met haar persoonlijke situatie op dat moment. Rego begon de serie in een periode dat haar man terminaal ziek was, wat de gedachte oproept dat zij een hulpgeest op dat moment wel kon gebruiken. ‘Dog Woman’ bracht mogelijk haar liefde voor haar man tot uiting, die onvoorwaardelijk was, zoals de liefde van een hond kan zijn.

Rego zag het ‘Dog Woman zijn’ niet als onderdrukkend maar vooral als een kracht, want beestachtig zijn was juist goed in haar beleving. Rego zei dat zij met haar werk juist de kracht van vrouwen wilde tonen.
Het ging haar bij ‘Dog Woman’ vooral om de fysieke sensatie, eten, grommen en alle activiteiten die met zintuiglijkheid samenhingen. Rego vond de vrouw afgebeeld als hond heel geloofwaardig en ik deel die mening. Ik vind ‘Dog Woman’ rauw, huiveringwekkend, onaangepast en mooi tegelijk. Rego laat de vrouw schaamteloos zien in haar dierlijke kracht.

Ze laat een indrukwekkend oeuvre aan schilderijen, tekeningen en etsen na.

Gebruikte bronnen:

Geertje Geertsma, 2015, Eindexamenscriptie ‘Wording’
Fiona Bradly, 2002, Paula Rego, Tate Publishing
www.saatchigallery.com/artists/paula_rego.htm
René ten Bos 2008, Het geniale dier

Wonder

Terwijl ik woorden zocht om uiting te geven aan een ondermijnend apocalyptisch gevoel dat mij regelmatig bekruipt werd ik, wat een timing, onderbroken door Jehova’s aan de deur die mij vroegen: “Hoe kunt u zeker weten dat alle ellende in de wereld niet de straf is van God?”

En toch, heel dichtbij, in het bos, in het park en zelfs in mijn kleine stadstuin groeien paddestoelen. Ze zijn zo werkelijk en tastbaar als het maar kan. Zo richt ik mij op dat wat bestaat binnen mijn blikveld, een biodiversiteit in al haar glorie en met de meest fantastische uitingsvormen die er bestaan. Ik neem het wonder waar en er is liefde.

Bovenste verdieping, zaal 40.

Zo verliefd zijn dat het voelt alsof alles als één organisme via de zintuigen wordt ingenomen. Samen als één eten, naar muziek luisteren, dansen, de wereld aanschouwen en aangeraakt zijn. Maakt het dan wat uit waar we ons bevinden?

Ja.

Eens was ik in Parijs met mijn verse geliefde om het leven te vieren. In Musée d’Orsay ging hij zitten … wachten op mij. Kunst bleek hem toch niet erg te boeien en dus werden ‘onze’ ogen weer zijn ogen en mijn ogen weer van mij. Ik heb zo’n beetje alles gezien wat er te zien was in Musée d’Orsay, terwijl hij onbewogen, geduldig en enigszins stoïcijns, bleef zitten wachten.

Helemaal bovenin, in zaal 40, ontmoette ik Odilon Redon en mijn liefde verschoof. Door Redons ogen zag ik de schoonheid van de zee, we deelden onze fascinaties en we begrepen zonder er woorden voor nodig te hebben dat Venus wel uit een schelp geboren moest zijn en we lachten hier samen om … we vergaten de tijd.

Ik wil alleen nog zeggen dat de liefde voor Redon bestendiger bleek dan die andere. GG

Linksdraaiend of rechtsdraaiend?

Er is een schelp die de naam Conus Marmoreus draagt en bekend geworden is omdat Rembrandt er een stilleven van etste. Sindsdien staat de schelp bekend als de Rembrandtschelp. De Rembrandtschelp lag ooit te pronken in de Kunstcaemer van Rembrandt tussen andere exotische verzamelobjecten.

Stel, je wil net als Rembrandt deze schelp weergeven, of anders gezegd het idee van Rembrandt naäpen. Dan koop je een Rembrandtschelp want je wil weten hoe de schelp er in het echt uit ziet. Je wil de schelp begrijpen. Tenminste, ik wel.

Dan zul je merken dat er iets niet klopt. De Rembrandtschelp bestaat namelijk niet in real life. Mogelijk wist Rembrandt dat niet maar er is op de hele wereld geen linksdraaiende Conus Marmoreus te vinden!

Wat nu?

Je kunt net als Henk Helmantel deed, een rechtsdraaiende Rembrandtschelp maken. Misschien omdat je het niet kunt laten Rembrandt te corrigeren of omdat het niet in jouw aard ligt om een niet bestaande schelp te maken. Iedereen heeft zo zijn of haar neigingen.

Of je geeft de schelp linksdraaiend weer net als Rembrandt.

Dan maakt het zelfs niet meer uit wat voor materiaal of techniek je gebruikt, het is dan sowieso de Rembrandtschelp.

Keuzes …

Geertje Geertsma, 12 februari 2019